Εγώ χαράζω στις πατούσες τους χάρτες μου

Στο σκληρό βουνό χαράζω σκέψη
Στα ξωτικά της θάλασσας αφήνω αποτύπωμα φάρμακο φιλί
αντίθετος φλοίσβος να το πάει σε άχραντο πέλαγος
στις πατούσες χαράζω τους χάρτες μου…
οδηγοί να γίνουν σε αδιέξοδος δρόμους …
να τους διαβώ…να τους πιω…να τους μεθύσω.
Με βελόνι χρυσαφένιο τρυπώ το στέρνo…
δωμάτιο διαμπερές να γίνει το κορμί…
να ανασαίνει , χωρίς παλμό να χρειάζεται…
να το διαπερνά της θάλασσας τ΄ αγέρι....να στεγνώνει ιδρωμένο δάκρυ
να το διαπερνούν οι ηλιαχτίδες….να νοτίζουν ομίχλη την ψυχή
Ευάερη κι ευήλια γίνομαι…κι αφήνομαι σ΄ εφτά ανέμους
Να μεταγγίζουν στις φλέβες μου , Ινδιάνου αρχέγονη γνώση
ακολουθίας πατημάτων ανάγνωση....
και....
χνάρια μ΄ οδηγούν στη σκιά της σιωπής….
Για λίγο σιωπή…
για λίγο ταξίδι με γκάζια τερματικά και καρφωμένη “όπισθεν”….
Να ακουμπήσω ανάγκης σκέψεις…ανάσας σκέψεις
σύνθημα κρυφών συν-αισθημάτων
παρασύνθημα κωδικοποιημένων πλην-αισθημάτων…
να ψιθυρίσω σε δικό μου άγγελο γυμνό από σάρκα,
από ανθρώπου στεγανά ελεύθερο,
να ψιθυρίσω ζωής "παρόν"!!!

Μετοίκησαν τα ξωτικά μου σ΄ άλλη ψυχή …καλόγνωμη , σοφή.
Ορφάνεψα από τις στέρνες τους…γυμνώθηκα την φορεσιά της χούφτας τους.
Και που ν΄ ακουμπήσω μυστικά και μύχια ;;;
Μετοίκησαν τα ξωτικά μου…
σ΄ άλλο νου ... γλυκώνειων λέξεων
σ΄ άλλη πυκραμύγδαλο ψυχή Αγαπημένη και πανώρια,
Ερώτων αινίγματα αφήνουν και με τις μοίρες παίζουν
για το καλό Του…*

Τα χνάρια Σας ακολουθώ….
και σε σιωπής σκιά με οδηγούν
Να μπω για λίγο να κουρνιάσω…
Να ξαποστάσω….λίγο

Να αφαιρεσω σκαιό μίσος ….να πολλαπλασιάσω φωτισμένη Αγάπη
Να διαιρέσω τα μόρια του νου….
Να αντιδωρίσω σ΄ Aγάπες μου "τα εις εαυτόν"
Κι έτσι ατόφια αφαιρετική και διαιρούμενη **
να μ΄έβρει πια πανσέληνος ΄Ηλιος