ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΡΕΞΕΙΣ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ...
Μπορεί να τρέξεις μακριά από τα πάντα .... αλλά όχι από αυτά που έχεις μέσα σου.... Τούτο το καράβι της φυγής είναι ε...
-
'' Υπάρχω μόνο για εκείνον...
Μόνο εκείνος μπόρεσε να νιώσει την καρδιά μου
που αιμορραγούσε.
Μόνο εκείνος μπόρεσε να δει τα μάτια μου
να καταλάβει πως ένιωθα σε κάθε κοίταγμα,
σε κάθε λέξη που έγραφα.
Γιατί μπήκε μέσα μου, μπήκε στην ψυχή μου
ότι ποιο όμορφο απέμεινε το έβγαλε μ΄ευλάβεια,
δικό του έγινε χωρίς όρια, χωρίς κανόνες,
απλά δόθηκα στον έρωτα του.
Για κάποιους είναι εκείνος
για εμένα είναι η ψυχή μου....''
~Ελένη Αποστόλου~
-
Τη φωτιά που θα σε κάψει
που θα σε διαλύσει
αν είσαι τυχερός και την ανταμώσεις
αγκάλιασέ την
μη φύγει και κάψει άλλον
δε φαντάζεσαι πόσοι αποζητούν
τα εγκαύματά της ....
Ελένη Μαρθάρη
-
Ηδονή να σου λείπω
και να μην μπορείς τίποτε να κάνεις.
Να ξέρεις πως περισσότερο μου λείπεις,
μα δε θα το ομολογήσω ποτέ.
Τουλάχιστον όχι πριν ..
εξαντληθούμε και οι δύο περιμένοντας.
απο Wicca -
παιδί της θλίψης θαρρώ πως μ’ αποκάλεσες…
Κι αν αλησμόνησες
την ομορφότερη σου καληνύχτα
να μου πεις!
Θα βάλω το νυχτικό μου
και θα συννεφοβατήσω
με μάτια κλειστά
αφουγκραζόμενη ήχους μακρόσυρτους,
απόηχους που ξεψυχούν
στον ψίθυρο της νύχτας.
Εκείνης που μου στέρησες.
ΑΠΌ THEKLA
-
Όσες φορές έφυγες,
εγώ γιατί σε είχα πιο πολύ κοντά μου;
Στέρηση σε λένε. Και νηστεία .
Και αποχή. Και έλλειψη. Και απώλεια.
Το επίθετό σου ομως πάντα είναι Αγάπη.
από Φόβος -
αγάπησες ποτε Φως;
πόθησες διαθλάσεις;
τροχιες διατόντων συνειρμων
αμφιβολίες
που λουφάζουν σε σκιες
κι ο προβολέας
να ψάχνει να στοχεύσει
έργο που γράφεται επι σκηνης
ο Ερωτας
χωρις κείμενα
χωρις καν συναίσθηση
κι η αίσθηση
της πολυδαίδαλης
υπόστασης
μια να σε τραβάει
μια να την τραβας
κι όσο αυτο το μαρτύριο του Σίσυφου
διαρκει στο πάλκο
κι όσο εναλλάσονται οι πρωταγωνιστες
μια ο ένας
μια ο άλλος
μια στη σκηνη
και μία θεατής
αυλαία θα πέσει
μονάχα αν
μαζι υποκλιθούμε
ή μαζι χειροκροτήσουμε...
απο Ναύτης -
Στη διάθλαση του πυρετού
καραδοκούν
οι εκπνοές των κρυσταλλωμένων ψιθύρων …
Έμυ Τζωάννου
-
Αλήθεια, τι παιχνίδι είναι αυτό που παίζουμε τοσο καιρό;
Δε θα σου πω ποιο είναι το ψέμα.
Το παιχνίδι ακόμη συνεχίζεται.
Δε θα σου μαρτυρήσω ούτε την αλήθεια.
Οι κανόνες πάντα ήταν αυστηροί.
Όποιος περάσει πρώτος τη διαχωριστική γραμμή χάνει.
Όμως εσύ διπλωματικά συνέχεια απλώνεσαι μέσα μου,
λέγοντας πως είμαι σώμα δικό σου
και δεν παραβαίνεις τον κανόνα.
αποσπασμα απο Wicca -
Οι επιστήμονες αποφάνθηκαν με σοβαρότητα,
θα υπάρξουν και ηλιοβασιλέματα –ιοί– που θα σημαίνουν το τέλος.
Και το ‘λεγα! Δεν το ‘λεγα;
Μαζέψτε χαμόγελα πρωινά
και νυχτερινές ανάσες.
Αποθησαυρίστε μεσημεριανά χασμουρητά
κι αγκαλιές απογευματινές
κυρίως αγκαλιές.
Να ‘χετε να θυμάστε όταν ηλιοβασιλέματα χωρισμού
θα ξημερώνουν μοναξιά
και σβήσιμο αποθηκευμένων
στιγμών.
Πάρτε Back up
μπας και επαναφέρετε
τα χτυπημένα παρελθόντα προγράμματα
της σχέσης σας!
απο THEKLA -
Ένα ''θέλω''σαν παράφωνη συγχορδία στις νότες του ''πρέπει'..
Ένας χείμαρρος πίκρας να πλημμυρίζει το χωράφι της καρδιάς...
Φορεμένη ανάποδα μία αγάπη για λίγες στιγμές μακριά....
Για λίγες ανάσες αποτύπωμα της νοσταλγίας ενός αύριο...
.Μία ζωή σε καραντίνα σιωπής να προσμένει μία άλλη.
Μια αλλόκοτη παρωδία η αναβολές και οι κραυγές της.
'Ίσως αύριο''να λέει 'Ισωςτώρα'.. ''Ισως ποτέ!''να της φωνάζεις...
Με φωνή πνιγμένη από την σκόνη της ανάγκης και της προσμονής...
Αέναη η μάχη των χρωμάτων της ψυχής...Η παρτίδα τους αιώνια στημένη...
Άλλο το διάφανο...άλλο το λευκό...Άλλο το μαύρο κι άλλο το σκοτεινό...
Ήμουν εδώ ...ήσουν εδώ..ήταν όλα εδώ...Πάνω στην γραμμή....Κι εκείνα και το ''εμείς...
Για τότε...για το λίγο...για την υπέρβαση του για πάντα να σιγοκαίει το ποτέ...
από Eleutheria Paulou Starova -
Διαδρομές που αγαπηθήκανε,
κορμι ζυμωμένο με όνειρα
από τις διαδρομές σου..
ως της ψυχής τη σιωπή....
Εκεί σε κρύβω..
εκεί που αγαπώ να κρύβομαι..
Μακριά από βοή, σκέψη... χρόνο.
αποσπασμα
απο Νικόλας Παπανικολόπουλος -
ίσως μια λέξη να μην ειπωθεί...
Μην ειδωθούν τα μάτια με τα μάτια...
κι η αγκαλιά μένει αδειανή...
Όμως ..
που πάνε τα όνειρα όταν κυλάνε;
Όταν βουβά, σκοτεινιασμένα,
με την αντάρα σμίγουν της βροχής
και με του χρόνου το βαθύ ποτάμι...
Πως είναι
όταν πνίγονται οι μοναξιές αντάμα; ...
Δεν είναι σα σιωπηλή γιορτή;
αποσπασμα απο Νικόλας Παπανικολόπουλος -
Ο καιρός κολλάει πάνω μου
κάθε μέρα ο ιδρώτας μου
παντρεύεται την υγρασία.
Αλλάζω δέρματα μέχρι να βρω
εκείνο, που η αφή σου κάνει
να μοιάζει δέρμα μου.
Δεν είναι εύκολο πράγμα
να ξεγελάς το χρόνο.
Να ζεις με συρραφές στιγμών.
Όμως το ξέραμε καλά κι οι δυό
όταν σταθήκαμε γυμνοί
μπρος στην απιθανότητα.
Είχαμε φροντίσει από πριν
να βάλουμε κάτι μαύρο,
πένθος συμβολικό
για ένα στοίχημα που
ακόμα παίζεται.
Άννα Νιαράκη -
Τί νόμιζες
πως είναι η αγάπη;
Εισιτήριο να το ακυρώσεις
και να πεις πως ξεμπέρδεψες;
Καταποντισμός
στα ανεξήγητα είναι
ακροβασία των ανέμων
στις βουνοκορφές
και μια στάλα κόκκινο μελτέμι
στα χέρια μας.
Μίνα Παπανικολάου -
Ιδρώτας που κυλά.. και αρμονία σκέψης!
Καρδιές που στροβιλίζονται… κρατιούνται και μεθούν!
Κόρες των ματιών…. με φλόγες, για ματόκλαδα…
Ανάσες από αλκοόλ… που πάλλονται μαζί!
Κορμιά σε αναρχία.. φτιαγμένα το ‘να πάνω στ΄ άλλο!
Ψυχές ζητιάνες… που αναπηδούν, σωριάζονται στα γόνατα!
Κόλαση και παράδεισος… ρυθμός λύσσας με λαγνεία!
Με μια λέξη μάτια μου!
Πάθος είναι …
ότι το ταγκό!
που σβήνει και αυτό…
όταν η μουσική σιγήσει…
Στέλλα Πετκάρη -
Παψε να ψαχνεις ωραια λογια
απο τα βιβλια βγαλμενα.
Δεν ειναι εκει μεσα η αγαπη.
Μεσα σου σκυψε.
Εγω αυτη την αγαπη λαχταρω.
Να με θαμπωσει,να με πλανεψει.
Ετσι μονο σε θελω δικο μου.
Ξεγυμνωμενο απο λεξεις αστραφτερες.
Μην ψαχνεις για αλλοθι.
Δεν θελω τον κοσμο του ονειρου,
μα την αιχμηρη πραγματικοτητα.
Που δεν ταζει,δεν λειαινει.
Μια ανασα να μας χωριζει και τους δυο.
Δεν υπαρχει χρονος...
Μην αναβαλλεις να μιλησεις την αλλη γλωσσα.
Μη φοβασαι να μ'αγγιξεις.
Ξεστομισε λογια αγαπης αναρχα.
Αυτο θα πει ερωτευομαι,ζω,
υπαρχω,,ρισκαρω!
Θα πει δεν παω με το συνηθισμενο.
Με ενα λογο σου σκοτωσε με,
με ενα φιλι σου αναστησε με.
Δεν εχει ορισμενο σχημα ο ερωτας.
Δεν βγαινει απο καλουπια.
Χωνεται παντου!!
Αννα Γεωργαλη -
Απρόσμενη η σιωπή
σμίγει με της νύχτας
το μαύρο μαντήλι
σε αργό στροβίλισμα
από νότες νοσταλγικές
του ξεκούρδιστου πιάνου
Άφωνες οι λέξεις
σμίγουν συνωμοτικά
κάτω από μπαλκόνια
όπου κάποτε Ιουλιέτες
έδωσαν όρκους αγάπης
και δεν ήπιαν φαρμάκι
Απορημένοι οι Ρομέοι
αυτόχειρες εραστές
στο ερωτικό λυκαυγές τους
τυλίγουν ανάσες
σε αμφίβολα πορίσματα
και ντύνονται νυχτολούλουδα...
Ανδρέας Καρακόκκινος -
Είχες κάτι
από πανσέληνες στιγμές
της παλίρροιας.
Πώς σκορπά;
Πώς χάνεται
το πιο θηριώδες κύμα;
Έτσι!
Υπόκωφα κι αδιευκρίνιστα!
Καλοκαιριάζει χαρές.
Απουσιάζεις.
Μίνα Παπανικολάου -
Τα σώματα που αναστήθηκαν
στο γέννημα του πόθου,
που ανθίσανε στο άγγιγμα,
στην ηδονή του πάθους,
αυτά που μετέστησαν
απ' την τρυφερότητα της ένωσης
μέχρι το απόλυτο του βάθους ...
Δεν ξεχνούν.
Χρόνια μετά στέκουν δένδρα
με τα σημάδια του θαύματος ανεξίτηλα
στον κορμό τους.
Μαρία Ψωμά
-
Οι μεγάλοι έρωτες δε φοράνε νυφικό..
Οι μεγάλοι έρωτες δεν έχουν,έτσι κι αλλιώς,
ούτε το χρώμα ούτε το σχήμα της αθωότητας,
έχουν το χρώμα του πάθους,
την εκτυφλωτική λάμψη του αδύνατου
και το ρίσκο της υπέρβασης.....
Μήτση Βαλάκα
