ΓΥΜΝΗ ΑΓΚΑΛΙΑ

Οι άνθρωποι φοβούνται την αλήθεια.

Χτίζουν πάνω σε πλασματικές καταστάσεις. Στην ασφάλεια του "έχω", του "έφτιαξα", στην       πλασματική ασφάλεια της καθημερινότητας.

Και όλη μέρα κατηγορούν τη ζωή τους, θέλουν να την αλλάξουν...
Μα σαν τους δωθεί η ευκαιρία, κάνουν πίσω...

Οι άνθρωποι φοβούνται την αλήθεια.

Φοβούνται τα αισθήματά τους, τα συναισθήματα των άλλων. Φοβούνται να αγαπήσουν, να αγαπηθούν.

Φοβούνται να νιώσουν...

Οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι.
Ικανοποιούνται δουλεύοντας, γιατί αυτό τους δίνει ασφάλεια, την ασφάλεια να γεμίζουν το χρόνο τους με κάτι.
Οι άνθρωποι είναι ανικανοποίητοι, μα αυτό συμβαίνει επειδή φοβούνται να γεμίσουν τη ζωή τους με τα όνειρά τους.
Έχουν φτιάξει μια όμορφη, ξύλινη βιτρίνα στο σπίτι, έχουν βάλει εκεί, μαζί με τα "ενθύμια", τα όνειρα, τις προσδοκίες τους.

Και κάθε βράδυ, περνούν απ' το μυαλό τους οι ελπίδες τους, μια μια ή όλες μαζί. Μα τους γεμίζουν φόβο...
Φόβο ότι αν πετάξουν, θα πέσουν να τσακιστούν...

Οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι γιατί δεν ακούν την καρδιά τους πια, μα την τηλεόραση...
Οι άνθρωποι γίνονται ρομπότ, σε έναν κόσμο ηλεκτρονικό, σε έναν κόσμο δίχως επαφή με την ουσία.

Οι άνθρωποι φοβούνται την αγκαλιά, την αρνούνται.

Για σκέψου, ε;

Μια γυμνή αγκαλιά... Δίχως κουβέντες. Δίχως λέξεις. Δίχως χθες, δίχως αύριο, δίχως ελπίδα, δίχως ντροπή...

Για σκέψου...

Πόσα θα σου χάριζε, πόσο θα σ' απελευθέρωνε η στιγμή...