κρατάνε λίγο λένε...
Πονάνε πολύ λένε..
Μήπως όμως ονομάζουμε όμορφα αυτά που δεν είμαστε
ικανοί να γευτούμε ή να νιώσουμε παραπάνω;;
που δεν εκτιμάμε την ομορφιά τους κι όταν περάσουν
τα βαφτίζουμε όμορφα;;
Αλλά και τι ονομάζουμε όμορφα;;
Σίγουρα για το καθένα είναι διαφορετικό...
Για μένα κάτι όμορφο είναι
μια αγκαλιά,ένα καθαρό βλέμμα
από ανθρώπους αληθινούς που είναι μακριά μου..
Ένα αληθινό κι αυθόρμητο χαμόγελο ενός άγνωστου περαστικού.
Το άκουσμα μια αράδας στίχων που αγαπώ σ' ένα live.
Το χαμόγελο της γιαγιάς όταν της λέω πόσο πολύ την αγαπώ.
Η λάμψη στα μάτια της μικρής μου ανιψιάς όταν
μου λέει πως όταν μεγαλώσει θα γίνει πριγκίπισσα.
Η χαρά και η ανυπομονησία του γεράκου στο καφενείο
να μου πει μια παλιά ιστορία που τον σημάδεψε.
Τα χρώματα του ουρανού,που είναι πάντα διαφορετικά,την ώρα
που χαράζει ψηλά στο χωριό μου.
Η ελπίδα που γεννιέται μέσα μου όταν γύρω μου μυρίζει γιασεμί.
Ακόμα και τώρα που μπορώ και γράφω αυτές τις λέξεις
και νιώθω τη ψυχή μου γεμάτη.
Κι άλλες στιγμές που έρχονται και φεύγουν αστραπιαία.
Και καταλήγω στο ότι η ζωή είναι τόσο σύντομη γι'αυτό είναι και
γλυκιά και όμορφη,κρατάει λίγο όπως τα όμορφα πράγματα
που περνούν απ' αυτή.
Στο χέρι σου είναι τι θα μάθεις να εκτιμάς για να την ομορφαίνεις.
Γιατί σίγουρα εκεί έξω υπάρχει αρκετή ασχήμια,αρκετά προβλήματα
που μας κόβουν την ανάσα,αλλά αυτός είναι ένας λόγος να
μάθεις ν' αναπνέεις με τα απλά.
απο Sofaki

Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου