ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ

   Θα μιλήσω γρήγορα για να μη με προλάβουν.
   Για να χαθούν οι λέξεις μου από μπροστά τους
   σαν τίποτε να μη συνέβη. Αυτό είμαι.
   Το πολύ μου η σιωπή
   και το λίγο μου οι αδιάφορες λέξεις.
   Κι αν πνίγομαι,
   θαρρώ πως είναι ωραία εδώ.
   Πως ήταν πάντοτε ωραία.
   Κλείνω τα βλέφαρα λοιπόν
   για να καρφώνεται το βλέμμα
   όπου εγώ θελήσω.
   Κι όλοι οι άλλοι... Δεν βλέπουν τίποτε.
   Έτσι νιώθω, γιατί δεν με νοιάζει τι κοιτούν.
   Και δεν θα τους πιστέψω μέχρι να με πείσουν.
   Και δεν θα με πείσουν μέχρι να τους πιστέψω.
   Κι έτσι αέναα θα κυλάνε τριγύρω μου,
   θα τρίζουν, θα θορυβούν
   σαν άγνωστα βήματα σ' ένα πάτωμα σάπιο.
   Θα συνεχίσω να στήνω αυτί
   ν' αφουγκράζομαι οτιδήποτε πασχίζει να σβήσει,
   να πέσει κάτω, να χαθεί.
   Οτιδήποτε παραιτείται
   και δεν κινείται πια με έπαρση, μ'αλαζονεία.
   Ανάμεσα στη κραυγή και τον ψίθυρο,
   ξέρω πια καλά τι θα εισακουστεί.

   Σιωπή όλα σας λοιπόν.
   Προσπαθώ να στήσω αυτί...


   απο Nikos Apomakros