ίσως μια λέξη να μην ειπωθεί...
Μην ειδωθούν τα μάτια με τα μάτια...
κι η αγκαλιά μένει αδειανή...
Όμως ..
που πάνε τα όνειρα όταν κυλάνε;
Όταν βουβά, σκοτεινιασμένα,
με την αντάρα σμίγουν της βροχής
και με του χρόνου το βαθύ ποτάμι...
Πως είναι
όταν πνίγονται οι μοναξιές αντάμα; ...
Δεν είναι σα σιωπηλή γιορτή;
αποσπασμα απο Νικόλας Παπανικολόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου