Πρέπει δηλαδή να αποκωδικοποιήσω συγκεκριμένες συμπεριφορές,
να συμπυκνώσω στιγμές μέσα σε 10 λεπτά που στην αρχή ήταν 2 λεπτά
αλλά κερδίσαμε μια μικρή παράταση,
να δω ένα πρόσωπο χωρίς να βλέπω τα μάτια και την έκφρασή τους,
να απολογηθώ για κάτι που θεωρείται αυτονόητο, αλλά γέμισα από τύψεις,
να ακολουθήσω μια συμβουλή που μόνο πόνο κρύβει μέσα της...
Ναι, αυτά πρέπει να κάνω.
Α.. επίσης πρέπει να ξεριζώσω την καρδιά μου, τα θέλω της και τις λαχτάρες της,
να τα πετάξω όλα αυτά μαζί στο καλάθι των αχρήστων,
να κλείσω μετά τη σακούλα για να μη βρουν τρόπο να διαφύγουν,
να πετάξω στο δρόμο τη ψυχή μου, ή να τη πουλήσω σε τιμή ευκαιρίας,
να γεννήσω λαχτάρες και θέλω από το πουθενά, κάτι σαν παρθενογένεση,
να πετάξω και ό,τι έχει απομείνει μέσα μου και να μείνω ένα κουφάρι άψυχο, άκαρδο,
χωρίς να περιμένω κάτι, χωρίς να προσδοκώ σε κάτι.
Να ζω και να αναπνέω τεχνητά, γιατί έτσι πρέπει.
Να χαμογελάω επειδή πρέπει να δείχνω χαρούμενη, χωρίς βέβαια να είμαι,
να δουλεύω γιατί πρέπει να έχω τα προς το ζην,
να αναγκάζομαι να υπομένω και να σκύβω το κεφάλι σε όσα οι συνθήκες επιτάσσουν,
να είμαι σωστή απέναντι στις υποχρεώσεις μου,
να σταματήσω να κοιτάω στα μάτια των άλλων
προσπαθώντας να καταλάβω την ουσία.
Πρέπει να συνηθίσω τα πρέπει, μου λένε.
Πρέπει να προσποιούμαι κάποιες στιγμές και να αντιμετωπίζω τη ζωή όπως μου αξίζει.
Πρέπει να προχωρήσω μπροστά... γιατί έτσι πρέπει.
Πρέπει να περνάω πάντα καλά... γιατί έτσι πρέπει...
Πρέπει... γιατί έτσι πρέπει... Με ρώτησε κανείς αν θέλω όσα πρέπει;
από Υάδα
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου