Στέκω παράμερα…
Αποφλοιώνω λέξεις
γυρεύοντας να φτάσω
στην ψίχα τους…
Την κρυμμένη ψυχή τους…
Πονάνε τα λόγια…
Τα βαρειά
που δε σηκώνει αέρας…
Τ’ ανείπωτα
που τρικυμίζουνε
τα στήθεια…
Κι η σιωπή…
Εκτεθειμένη σε ερμηνείες
κι αναγνώσεις ευάλωτες…
Που να κρατηθώ…
Αλήθεια αλύτρωτη
αδελφή μου….
Σ’ αμφίσημους χρησμούς
φυλακωμένη
Έλα …
κατοίκησε τα μάτια μου
Γυμνή...
Σα μοναξιά
Αποδιωγμένο παιδί κοιμάσαι στους δρόμους
Η φωνή μου
Ορκισμένα μάτια….
από Θοδωρής Αργυρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου