Τώρα τι; Τώρα που;

Στ’ αστέρια που στον ουρανό σου φύτεψες,
φωτιάς ελπίδα να τα κοιτώ και να σε βρίσκω,
ονειρεύομαι την Ανατολή.
Μαζί σου όμως.....
Μαζί σου να την ξαναδώ.....
Θυμάσαι; ...Με ξυπνούσες!
-Κοίτα τον ήλιο!... Για σένα βγαίνει....
-Απ’ τα σπλάχνα του πελάγους άλικος αυτός απ’ το σκούρο μπλε, σχεδόν μαύρο της αυγής, ξεπροβάλει.
-Για σένα! Χαμογέλα του.
-Μαζί του να το σεργιανά κι όμορφη την πλάση να κάνει...
Θυμάσαι;
Έλεγες... έλεγες!
Μιλούσες!... Mου μιλούσες!
Τώρα τι;
Τώρα που;
μοναξιά με έθεσες!....
σε έρημους δρόμους με τοποθέτησες!
Κι εσύ πού;
Στ’ αστέρια σου σε ψάχνω. ....
Ήλιους χαμογελαστούς να βρω μες στης νυχτιάς το χρώμα γυρεύω
Το χαμόγελο έκλεψες μια ανατολή, ψυχή μου (κλέφτρα.....)
Ήλιος έγινες , στον γαλαξία σου το ταξιδεύεις για να το ξεναγήσεις
Καλοτάξιδοι κι οι δυο εστέ.....
περαμένω εγώ.....
εδώ......
σ΄αυτόν τον έρημο σταθμό που το τελευταίο άγγιγμα....
το χέρι παγωμένο στέκει σ αυτή του αποχαιρετισμού την κίνηση

Φως μου....Σκότος μου
περιμένω Σε.....
Κι αν το χαμόγελο στο σύμπαν χάσεις,
μη λυπηθίις ψυχή μου....μη μου σκιαχτείς
καινούργια φορεσιά στα χείλη θα φτιάξω.
δείλι μου κι ανατολή μου.....