"Έλα να καθήσουμε στο πάτωμα οκλαδόν
κρατώντας στο χέρι το γλυφυτζούρι της δραχμής
κι ας στάξει στο παρκέ η γλύκα λεκέδες να το γεμίσει
Έλα να ξεστρώσουμε το άσπρο κολαριστό σεμέν
που τεμπελιάζει πάνω στη σκαλιστή κονσόλα
για να βουτήξουμε τα δάχτυλα στο βάζο με το βύσσινο
ο ουρανίσκος να μελώσει. Κι ύστερα να γρατζουνίσουμε
τα γόνατα παίζοντας κλέφτες κι αστυνόμους
στο κλειδωμένο σαλόνι των παιδικών μας χρόνων.
Περνά περνά η μέλισσα...
Μη φοβάσαι κανείς δεν σε μαλώνει πια
Πάνε χρόνια πολλά που έπαψες παιδί να είσαι
Ένα δύο τρία ... φτου και βγαίνω...
Δεν έμαθες τα νέα?
Τους μεγάλους κανείς δεν τους τιμωρεί
Δεν περνάς κυρά Μαρία .. δεν περνάς.. περνάς...
Έλα να κάνουμε όσες ζαβολιές δε προφτάσαμε
Να παίξουμε στην παιδική χαρά
της νιότης που μεσουράνησε
μα νοιώθει ακόμα παιδί..."
Δήμητρα Παπαδάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου