Δεν ξέρω αν θα μπορούσα και πώς
ν’ αποτυπώσω το περίγραμμά σου με λέξεις
το βάδισμά σου
τα χέρια σου
με τη βεβαιότητα της παλάμης σου,
πώς θα μπορούσα να πω το ταξίδι
που υπόσχονται τα άσπρα σου δάχτυλα
κι εκείνο το εκτόπισμα του κορμιού σου μες τον κόσμο
την εικόνα σου που πέφτει
σαν βότσαλο γυαλιστερό στην ίριδά μου
στέλνοντας κύματα μέσα στο χρόνο.
Τα λέει μόνο η ζεστασιά που αφήνουν στο χαρτί
τα ακροδάχτυλά μου
όταν καθώς γράφω σε σκέφτομαι να χαμογελάς
μ' εκείνο το χαμόγελο που ανάβει τις λάμπες των δρόμων
μ’ εκείνο το χαμόγελο που ροδίζει τα πόμολα
στις τέσσερις πόρτες της οικουμένης.
~ Στ. Σταύρου - Γράμματα στην αγαπημένη ~

Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου