Θελω τη νυχτα
Αυτην αγαπω
Ετσι που στεκεται τυλιγμενη με χιλια αρωματα
Ηρεμη
Σιωπηλη...
Κρυβει με το ενα χερι ολες τις ασχημιες στο στηθος της
Και με το αλλο μου χαϊδευει τρυφερα τα μαλλια..
Οσες φορες προσπαθησα να βγω στο φως
Τοσο πιο βαθια της με τραβουσε σα βυθος
Να με προστατεψει
Να μου ανταποδωσει την αγαπη
Να με κρατησει
Μακρια απο τους πετρανθρωπους
Με τις αχρωμες ψυχες
Που τρεφονται με καλοσυνη
Και φτυνουν ψεμα και χολη
Σκυβει και μου ψιθυριζει στ αυτι καθε τοσο...
Κρατα τους μακρια σου
Ειναι ζωα επικινδυνα οι ανθρωποι...
~Λουκρητία Βοργία ~
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου